Legendy świata: Grecja - Puszka Pandory

Gdy Prometeusz stworzył człowieka, nie spodobało się to Zeusowi. Mając w pamięci walkę z tytanami, obawiał się wszystkiego co pochodzi z ziemi. Rozkazał więc Hefajstosowi, aby stworzył kobietę przecudnej urody, na wzór nieśmiertelnych bogiń. Gdy dzieło już było gotowe, Atena nauczyła niewiastę robót kobiecych, Afrodyta dała jej wdzięk i uwodzicielski urok, Hermes zaś obdarzył ją pochlebczym charakterem i kunsztem kuszącej wymowy. Nadano jej imię Pandora, gdyż była darem dla ludzi od bogów i każdy z nich dał jej jakąś szczególną cechę. W posagu otrzymała glinianą beczkę, której zawartości nikt nie znał.

Tak wyposażoną Pandorę Hermes zaprowadził na ziemię i pozostawił ją przed domem Prometeusza. Mądry tytan wyszedł do pięknej nieznajomej i od razu stwierdził, że to jakiś podstęp. Odprawił ją więc jak najszybciej i pozostałym sąsiadom doradzał tak samo. 

Jednak Prometeusz miał brata, niezbyt inteligentnego Epimeteusza. Gdy tylko zobaczył on Pandorę, natychmiast przyjął ją pod swój dach i ożenił się z nią. Kobieta była ciekawa, co takiego kryje się w beczce, którą dostała od bogów. Już mieli ją otworzyć, gdy przyszedł Prometeusz i odciągnął na bok Epimeteusza.

- Bracie – powiedział. - Popełniłeś już jeden błąd, gdy pojąłeś tę niewiastę za żonę. Nie popełniaj drugiego błędu i pod żadnym pozorem nie otwieraj tej beczki. Nie wiadomo co w niej jest, a mam złe przeczucia.

Ale gdy tylko Prometeusz zniknął, Pandora znów zaczęła namawiać męża. Mówiła tak szybko, że zanim Epimeteusz rozważył słowa brata, już zgodził się zajrzeć do beczki. I oczywiście stało się nieszczęście. Gdy tylko podnieśli wieko, na świat wyleciały smutki, troski i choroby i spadły na biedną ludzkość.

Po latach glinianą beczkę nazwano puszką. Do dziś jest to symbol nieszczęść i nieprzewidzianych trudności.