Polskie legendy: Nieposłuszna flądra w Bałtyku

Dawno temu Bałtyk był wypełniony rybami, które żyły spokojnie pod rządami króla mórz Neptuna. Wszystkie były do siebie podobne i pływały w morskich głębinach nie interesując się tym, co działo się nad powierzchnią wody. 

A były to czasy, gdy po morzach zaczęły pływać statki. Zdarzało się, że podczas sztormów tonęły i spoczywały na dnie wraz z całym swoim ładunkiem. Jednak ryby omijały wraki, posłuszne woli morskiego króla.

- Te rzeczy należą do ludzi i być może kiedyś wrócą, aby je wyłowić. Dlatego nie wolno wam się do nich zbliżać - powtarzał Neptun swoim poddanym.

Była jednak jedna rybka, która była nadzwyczaj ciekawska. Mała flądra wciąż pływała przy zatopionych statkach i podziwiała leżące na dnie przedmioty. Potem wypytywała starsze ryby, do czego one służyły. Na próżno tłumaczyły jej, że nie powinna się tym interesować.

- Ja chcę wiedzieć co to jest! - upierała się fladra.

- To pierścienie - odpowiedział jej w końcu stary łosoś.

- A te większe? 

- Bransolety.

- A do czego one służą? Po co ludzie je robią? - flądra wciąż wymyślała nowe pytania, aż w końcu wszystkie ryby straciły do niej cierpliwość.

- Flądro, zajmij się swoimi sprawami. Żadna ryba nie powinna interesować się tymi ludzkimi rzeczami - powiedziała jedna z najmądrzejszych ryb.

- Ale ja chcę wiedzieć! I chcę to mieć!- krzyknęła flądra, próbując podnieść jedną ze złotych monet.

Pozostałe ryby zostawiły ją samą i odpłynęły, kręcąc głowami z dezaprobatą.

Wkrótce wszystkie ryby trzymały się z daleka od wścibskiej flądry, która wciąż kręciła się przy wrakach i zaglądała w każdy zakamarek. Czasem tylko któraś ryba zapytała, czy już spotkała ją kara za nieposłuszeństwo.

- Jesteście zazdrosne i głupstwa mówicie - odburkiwała flądra. - Ja tylko sobie patrzę i jeśli coś mi się spodoba to sobie to wezmę. Nic mi nie grozi.

Ale pewnego dnia flądra wypłynęła na nieznane wody i na dnie odnalazła bardzo stary statek. Nieopodal pływało kilka innych fląder, które szukały swoich ulubionych przysmaków. Flądra zignorowała je i wpłynęła do wnętrza wraku.

- Co za wspaniała skrzynia! - wykrzyknęła na widok bogato zdobionego kufra. - Będzie w sam raz dla mnie.

Słysząc to podpłynęły do niej pozostałe ryby i przypomniały jej o zakazie Neptuna.

- Siostry, pomóżcie mi otworzyć tą skrzynię. Są w niej na pewno wspaniałe skarby i będziemy mogły je zobaczyć.

Flądry popatrzyły po sobie.

- Chyba możemy tylko zobaczyć - powiedziała jedna z nich i wspólnie zaczęły podnosić wieko. 

Ponieważ było bardzo ciężkie, gdy tylko zdołały je uchylić, mała flądra przecisnęła się do środka.

Nagle rozległ się potężny głos władcy mórz.

- Kto ośmielił się złamać mój zakaz? Czy nie zabroniłem zbliżania się do rzeczy należących do ludzi?

Słysząc to wszystkie flądry uciekły w panice. Ciężkie wieko przygniotło małą flądrę, która leżała na piasku przy skrzyni i ze strachu nie mogła się ruszyć. Po chwili zorientowała się, że jest całkiem płaska!

- Oto kara za wasze nieposłuszeństwo. Od dziś aż po wsze czasy będziecie płaskie i z tą hańbą będziecie żyć na samym dnie morza! - huknął Neptun.

Od tamtej pory wszystkie flądry są płaskie i mogą pływać jedynie przy dnie morza.