Polskie legendy: O krakowskim chłopcu i dzwonie Zygmunta

Dawno temu w Krakowie mieszkał pewien chłopiec o imieniu Staś. Jego ojciec był rzeźbiarzem i u stóp Wawelu miał swoją pracownię. Staś często się tam bawił albo biegał z kolegami po wawelskim wzgórzu.

Pewnego dnia chłopcy wymyślili, że wdrapią się na wieżę katedry, żeby z bliska obejrzeć potężny dzwon Zygmunta. Gdy weszli na górę, uczepili się sznura i z wielkim wysiłkiem rozkołysali serce dzwonu. Kiedy rozległ się głos dzwonu Zygmunta, na wieżę natychmiast przybiegli kościelni. Zdenerwowani zaczęli krzyczeć na chłopców, a najbardziej na Stasia, gdyż okazało się, że już kiedyś próbował rozhuśtać dzwon. 

Sprowadzili chłopców na dół, gdzie czekał na nich zaniepokojony biskup.

- Czy to był pomysł? - zapytał.

- Mój - powiedział Staś bez cienia strachu.

Biskup pokiwał głową i spoglądając uważnie na młodego człowieka, powiedział:

- Musisz zasłużyć na to, by Zygmunt dla ciebie zadzwonił, chłopcze.

- Zasłużę na to - odparł Staś.

Po latach okazało się, że rzeczywiście tak się stało, bowiem tym chłopcem był Stanisław Wyspiański - wybitny polski artysta. A gdy zmarł w 1907 roku, zgodnie z jego wolą na pogrzebie nie wygłaszano żadnych przemówień. Żegnało go tylko bicie dzwonu Zygmunta.