Polskie legendy: Złota Brama

Dawno temu w niewielkiej wiosce u stóp Karkonoszy mieszkał ubogi rolnik. Jego jedynym dobytkiem była owca, gdyż na inne gospodarskie zwierzęta nie było go stać, a gleba była nieurodzajna i dawała mizerne plony. 

Pewnej wiosny, gdy w chacie nie pozostało już nic do jedzenia, rolnik wyszedł przed dom. Zastanawiał się, w jaki sposób zdobyć pożywienie i nakarmić rodzinę. Wtedy jego wzrok padł na owcę, skubiącą zmarzniętą trawę. Owca wpatrzyła się w mężczyznę, a potem zaczęła się powoli oddalać. Cały czas się oglądała, więc w końcu chłop ruszył za nią.

W ten sposób dotarli aż do Lasockiego Grzbietu. Owca nagle zatrzymała się nad bijącym z ziemi źródłem. Rolnik spojrzał w wodę i zaniemówił, gdy na dnie dostrzegł złoty piasek. To było jego wybawienie. Nakarmi rodzinę, kupi więcej ziemi i zwierząt i bieda już nigdy nie zawita pod strzechę jego chaty. Ochoczo zabrał się do wydobywania cennego piasku. 

Pracował długo, a góra złota wciąż rosła. Mężczyzna zapomniał o rodzinie i o celu swojej pracy, marzył tylko o tym, żeby wydobyć jak najwięcej złota i wybudować z niego złotą bramę do szczęścia. Przez wiele dni pracował bez ustanku i nie wiedział, że jego żona i dzieci nie wytrzymali skrajnego głodu. Chciwość zaślepiła go całkowicie.

Dopiero Duch Gór postanowił ukarać rolnika i przerwać to szaleństwo. Góry złota zamienił w skały, które do dziś nazywane są Złotą Bramą. A o ubogim chłopie słuch zaginął.